ตอนที่ 6 สองสาว เจอ สามหนุ่ม
 

พล.ต.ต.วิบาก บอกกับสองหญิงสาวว่า “ถ้าหากคุณพร้อมก็เริ่มสัมภาษณ์ได้เลยนะครับ ต้องการอะไรก็บอกเราได้เลย”
 

สองสาวรับคำ แล้วเดินตาม พล.ต.ต.วิบาก เข้าห้องสอบสวน2 เดินไปทางโต๊ะตัวที่สามหนุ่มนั่งอยู่ พรหล้านั่งด้านในใกล้กำแพง ฝั่งตรงข้ามกับสามหนุ่ม  ส่วนหมอโคอัญชัญ นั่งข้างๆ สาวนักข่าว

ตอนนี้ผู้ช่วยของคุณหมอและเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้ช่วยกันติดตั้งเครื่องโพลีกราฟเสร็จพอดี และได้เดินออกไปนอกห้อง คงเหลือ 3 หนุ่ม 2 สาว อยู่เผชิญหน้ากัน 3 ต่อ 2
 

พล.ต.ต.วิบาก สั่งตำรวจ 2 นายที่เฝ้าอยู่หน้าห้องว่า “ถ้าได้ยินเสียงอะไรผิดปกติก็ให้เข้าไปในห้องได้ทันที”

2 ตำรวจ รับคำ

3หนุ่มเมื่อได้มาเจอกับ 2สาวก็เพิ่งเริ่มจะรู้สึกว่า คิดไม่ผิดที่เลือกเดินทางมาทริปนี้ กระดี๊กระด๊าออกนอกหน้า โดยเฉพาะนายจา ดวงตาเป็นประกายใสซื่อแต่แอบซ่อนไว้ด้วยความยินดีสุดขีดอยู่ภายใน ส่วนนายอุออกอาการเขินสุดขีด นายระแม้ว่าจะไม่ตื่นเต้นเท่า 2คนนั้น แต่ก็รู้สึกดีใจ และรู้สึกถูกชะตากับ 2 สาว เป็นอย่างมาก ฝ่ายสองสาวก็เช่นกันรู้สึกถูกชะตากับ 3 หนุ่มที่ดูจากรูปร่างแล้วเหมือน จะมีอายุมากกว่า 20 ปี แต่ใบหน้ายังละอ่อนอยู่ ส่วนสูงเกือบสองเมตร ช่วงไหล่กว้าง กล้ามเนื้อแน่นปราศจากไขมันส่วนเกินและช่วงขายาวได้สัดได้ส่วนพอดี และมีความรู้สึกว่าเหมือนเคยรู้จักกันกับ 3 หนุ่มนี้มานาน แต่สองสาวแสดงออกกันคนละอย่าง
 

ก่อนที่หญิงสาวแสนสวยทั้งสองคนจะได้พูดถามอะไรจารุกรก็ได้พูดขึ้นเหมือนพูดกับตัวเองเมื่อมองไปที่สองสาวด้วยดวงตาอันใสซื่อบริสุทธิ์ แต่มาหยุดสายตาตรง นักข่าวสาว “ทำไมพี่ถึงได้สวยอย่างนี้ละครับ”
 

อุชุกร รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เอาสองมือมา ขยุ้มเสื้อตรงหน้าอกด้านซ้ายบิดเสื้อไปมาแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงอันแผ่วเบาและอ่อนแรงได้ยินเพียงตัวเขาคนเดียวว่า “อูย ทำไมหัวใจเต้นเร็วจัง” สายตาหยุดที่ คุณหมอ แล้วก็หลบสายตาไม่กล้ามองหน้าตรงๆ
 

อุชุกรในใจกำลังร้องเพลงฮิตสมัยปี 3210 และก็จินตนาการว่ากำลังร้องเพลงเต้นรำจังหวะโมเลคูล่าอยู่กับหมอโดยมี 2 หนุ่มและพรหล้าเป็นตัวประกอบเล่นดนตรีด้วยเครื่องคาลาไดสแคร๊ป ร้องเพลงเต้นรำบนพื้นหญ้าสีเขียวมีดอกไม้หลายหลากสีสันแซมประดับในสวนสาธารณะกิมชุนปาร์คในตัวเมืองทอฝัน  ท้องฟ้าสดใส มีสายรุ้งและยวดยานขับขี่บินว่อนอยู่กลางอากาศตลอดเวลา เนื้อเพลงมีอยู่ว่า
 

“จะมาเจ๊อะ จะมาเจ๊อะ จะมาเจ๊อะ เจอกับเธอหรือนี่

โอโฮเฮ๊อะ โอโฮเฮ๊อะ โอโฮเฮ๊อะ โห่ฮิโหยหา ฮาฮ้า มานาน

คุ้มจริงๆ คุ้มจริงๆ คุ้มจริงๆ ไม่ลิงหลอกเจ้า

เฝ้าแต่เธอ ถูกใจใช่เลยเฟิร์ม ไม่ไปไหนแล้วรู้ไหม

ดวงใจมันพุ่งปรู๊ดขึ้นจักรวาล บานใจ

หัวใจเดิมๆ เปลี่ยนไป ให้เธอ”
 

อุชุกร ตาเหม่อลอย แล้วก็สะดุ้ง เรื่มรู้สึกตัวเมื่อเห็นพรหล้ายิ้ม หันไปพูดกับหมอโคอัญชัญ ว่า “ให้ดิฉันสัมภาษณ์ก่อนนะคะ” พูดพลางก็หยิบเครื่องอัดเสียงออกจากกระเป๋าเป้สีน้ำตาล
 

คุณหมอ พยักหน้าน่ารัก หยิบปากกาและสมุดจดออกมาจากกระเป๋าเอกสาร
 

พรหล้ากดปุ่มอัดเครื่องอัดเสียง เริ่มคำถามอย่างแคล่วคล่อง “สวัสดีค่ะ น้องๆ พี่ชื่อพี่พรหล้า แล้วนี่คุณหมอโคอัญชัญ แล้วน้องๆ ชื่ออะไรกันบ้างคะ”
 

“ผมชื่ออุชุกร ครับ”

“ผมชื่อจารุกร ครับผม”

“ผมชื่อรวินันท์ ครับ”

สามหนุ่มจากอนาคตตอบอย่างตื่นเต้น
 

“ไหนน้องลองเล่าให้พี่ฟังซิคะ ว่าไปทำอะไรกันที่ตลาด” นักข่าวคนสวยถามต่อ
 

จารุกรยิ้มให้สาวนักข่าว พยายามพูดเป็นการเป็นงาน เพื่อให้ฟังน่าเชื่อถือมากที่สุด “พวกเราเป็นนักเดินทางมาจากอนาคต ปี พ.ศ. 3210 พวกเรานอกจากมาสำรวจสถานที่และเส้นการเดินทางแล้ว ภาระกิจที่สำคัญของเราก็คือ ทำประโยชน์ให้กับคนหมู่มากให้ได้ ทำให้คนส่วนใหญ่ในยุคนี้ได้ประโยชน์มากที่สุดครับ”
 

“แล้วที่น้องๆไปแก้ผ้าในตลาด มันจะทำประโยชน์กับคนหมู่มากยังไงคะ” นักข่าวสาวถามยิ้มๆ แววตาเป็นประกาย
 

จารุกรกลืนน้ำลายทำหน้าไม่ถูก ยิ้มเริ่มเฝื่อน แต่ก็ยังพยายามต่อไป “แหมพี่ก็ มันไม่ใช่อย่างนั้น คือว่าพวกเราถูกส่งมาด้วยเครื่องแปลงมวลสารของพวกเรา ให้เป็นคลื่นพลังงานความถี่ความเร็วเหนือแสง ทีนี้เครื่องที่ว่านี้ เวลาส่งเราจะส่งมาได้แต่ตัว เสื้อผ้าของใช้จะเอามาด้วยไม่ได้ และที่จริงพวกเราต้องไปลงที่มาลัยแลนด์ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเรามาลงตรงนี้ พวกเรายังสงสัยอยู่ว่า คนที่คุมเครื่องที่นั่นจะแกล้งเราหรือเปล่า”
 

นักข่าวสาวสวยไม่เชื่อในคำตอบ แต่ก็ยังยิ้มหวานพูดถามต่อ “พี่ถามคำถามใหม่ เพราะน้องอาจจะอายไม่อยากตอบเรื่องโชว์เปลือยกลางตลาด น้องอายุเท่าไหร่”
 

“พวกเราอายุ 16 ปี ไม่ได้เป็นฝาแฝด แค่บังเอิญ เกิดวันเดือนปี วินาทีเดียวกันเป๊ะเลยครับ” จารุกร ตอบ
 

“อายุ 16 ปี ทำไม ทำไมตัวโตกันจัง” พรหล้ารู้สึกแปลกใจนิดๆ มีความรู้สึกว่าอายุจริงของ 3 หนุ่มน่าจะมากกว่านี้
 

“บ้านผมอายุเท่าผมก็ตัวเท่านี้กันทุกคน นั่นนะซิครับผมเห็นคนที่นี่ตัวเล็กๆกันทั้งนั้นเลยครับ น่ารักดี ผมว่าอาจเป็นอาหารที่เรารับประทานกันนะครับ” จารุกร เริ่มรู้สึกว่าการสนทนาเริ่มไปได้ด้วยดี
 

จารุกรหันมายักคิ้วให้เพื่อน บอกว่า “เห็นไหม พี่เขาเห็นว่าเราดูเป็นผู้ใหญ่”
 

รวินันท์ขัดคอ “พี่เขาเห็นว่าแกดูหน้าแก่น่ะซิ ไม่ว่า”
 

นักข่าวแสนสวยหัวเราะ เมื่อเห็นนายจารุกรค้อนเพื่อน และถามคำถามต่อเพื่อเอาใจแฟนคลับที่คอยอยู่ด้านนอกสน.
 

“อาหารจานโปรดน้องชอบอะไรคะ”
 

“อาหารโปรดของผมข้าวซอยมะเขือยาว, หมู-ไก่กระเทียมดองจืด, อุชอบทุกอย่างที่เป็นรสไก่ ไก่ทอดกระท้อนห่อไข่, ผัดขิงกระดูกไก่, แกงไก่ใส่กาละแมหวาน, ไก่ตุ๋นมะเฟืองต้มเค็มพริกชี้ฟ้า, หัวไก่หม้อไฟ ส่วนของระชอบรสอาหารทะเล ปูนึ่งสังขยาอบเปรี้ยวหวานมันเค็ม, กุ้งนึ่งน้ำมะกรูดชะเอมปั่น, อาหารส่วนใหญ่ก็จะเป็นอาหารสำเร็จรูปเป็นแท่งรสชาดต่างกัน ใส่อยู่ในซองกระดาษ จะทานก็ผสมน้ำใส่ชามแก้ว วางบนแผ่นไมโครเวฟ สมัยโน้นเขาไม่ใช้แก๊ซ หุงต้มอาหาร แล้ว เขาใช้แผ่นไมโครเวฟแบบเปิด มันส่งความร้อนออกมาได้จากแผ่นไมโครเวฟนี้ จะต้มน้ำจะหุงข้าว จะผัดจะแกง ใช้แผ่นนี้ได้หมด” จารุกรตอบแทนเพื่อนอย่างแคล่วคล่องด้วยความภูมิใจ
 

สาวนักข่าวยิ้ม รู้สึกว่าฟังดูแปลกๆ แต่ก็เริ่มชิน ถามต่อตามหน้าที่ “น้องๆดูไม่เหมือนคนสุวรรณประเทศ น้องๆมีเชื้อชาติอะไรกันบ้าง เพราะดูแล้วไม่น่าจะเป็นคนท้องถิ่นของสุวรรณประเทศ”
 

จารุกรก็ยังมีสีหน้าแช่มชื่นยินดีที่จะตอบคำถามทุกคำถามเมื่อรู้สึกว่าสาวสวยสนใจ “เนื่องจากที่ที่เรามาคนส่วนใหญ่ของโลกพูดภาษาเดียวกัน ความรักไร้พรหมแดน จึงเกิดขึ้น และคนจากที่อื่นก็อพยพมาอยู่ในสุวรรณประเทศจนได้สัญชาติไปก็มีมาก พ่อแม่ของพวกเราก็ไม่ยกเว้น คุณพ่อของอุ เป็นชาวเกี๊ยมอี๋ ส่วนคุณแม่เป็นคนเกาไหน ของผมคุณพ่อเป็นชาวสุวรรณประเทศ คุณแม่เป็นชาวกอมมี่ คุณพ่อของระเป็นกะตัง คุณแม่เป็นสามจุด”
 

“หมายความว่าอย่างไรคะ คนส่วนใหญ่ของโลกพูดภาษาเดียวกัน มิน่าเล่า น้องๆถึงพูดภาษาเราได้ชัดทุกคน” นักข่าวสาวไม่เชื่อในคำตอบ แต่ก็ยิ้มด้วยขำไปด้วย เริ่มมั่นใจแล้วว่า ในกลุ่มคนทั้งสามคนนี้ อย่างน้อยหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าคนที่ตอบคำถามของตัวเองอยู่นี้ ต้องเพี้ยนไปแน่ๆ และเริ่มรู้สึกสนุกไปกับเรื่องที่หนุ่มเพี้ยนนี้เล่าให้ฟัง

บทนำ

อ่านตอนต่อไป