ตอนที่ 35 คนหลายหน้า

ไชพัดนั่งอยู่นานยังไม่ได้พูดจึงพูดขี้นบ้าง "ในสมัยของเราใครอยากมีหน้าตาอย่างไรก็ทำได้ง่ายๆ ไม่ต้องทำศัลยกรรม แค่ไปวัดโครงหน้า เลือกหน้าตาที่ถูกใจในร้านเพาะเซลล์ ถึงเวลานัดก็ไปใส่ใบหน้าที่ต้องการ แบบทั่วไปอยู่ได้หนึ่งปี ถ้าแพงหน่อยอยู่ได้ห้าปี เบื่อเมื่อไหร่ก็ถอดออก หน้าเดิมก็ยังอยู่" 
 

ไชลุกพูดเสริม "พวกเราไม่ได้นัดกัน ต่างคนต่างเลือกหน้าตาที่ตัวเองชอบ ตั้งแต่ก่อนมาเป็นนักเรียนนักเดินทางเสียอีก  แต่บัญเอิญเลือกหน้าเหมือนกัน พอมาเจอกันก็เลยเลือกที่จะทำกิจกรรมกลุ่มด้วยกัน เลยกลายเป็นกลุ่มเดียวกัน"
 

โคอัญชัญอดไม่ได้ที่จะถาม "หน้าตาแบบอื่นที่ดูหล่อกว่านี้ก็มี ทำไมต้องเลือกหน้านายมะห่ำด้วย"
 

ไชลุกตอบ "สมัยเราไม่ได้เลือกที่ความหล่อ เราเลือกหน้าตาที่มีบุคลิก และดูดี พวกเราคิดว่าแบบนี้ดูดีที่สุดแล้ว เป็นความพอใจส่วนตัว แต่บังเอิญมาตรงกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าของท่านมะห่ำมีความสำคัญเพราะว่าท่านมะห่ำได้เคยช่วยอาจารย์อุจาระของเราและสิ่งที่ยิ่งใหญ่น่ายกย่องจนทำให้เราตัดสินใจ เลือกใบหน้าของท่านมะห่ำมาเป็นใบหน้าของเราก็คือความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว ท่านบุกลุยไปถึงที่รังของพวกโจรและสามารถปราบเหล่าร้ายเป็นร้อยที่สุวรรณ ประเทศอย่างอย่างราบคาบด้วยตัวท่านเองเพียงคนเดียว"

อุชุกรอยากรู้เพิ่มเติมจึงถามขึ้น "ไชลุกช่วยเล่าเพิ่มเติมต่อหน่อยครับว่า เรื่องราวมันเป็นยังไง มันมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง ในช่วงนั้น"
 

ไชลุกขยายความ "หลังจากที่อาจารย์โดนตำรวจจับไป เมื่อถึงกองกำกับการซีเอสไอ อาจารย์ทั้งสามก็เจอนายดุ๊กดิ๊กและท่านมะห่ำทั้งคู่ก็ถูกจับมาด้วยเหมือนกัน เรื่องกลายเป็นว่าท่านมะห่ำกับอาจารย์ร่วมกันวางแผนปล้นธนาคารแต่นายเชิด บรรลัยกับลูกน้องเข้าขัดขวางแต่ถูกอาจารย์และท่านมะห่ำทำร้าย  ท่านมะห่ำได้ว่าจ้างนายดุ๊กดิ๊กเป็นพยานเท็จด้วยเงินสองแสนบาท อาจารย์เห็นว่าถ้าอยู่นานจะเสียเวลา จึงหนีไปพร้อมท่านมะห่ำและนายดุ๊กดิ๊ก นายดุ๊กดิ๊กพาอาจารย์ไปมาลัยเแลนด์ ถึงตอนนี้ก็มีข่าวภายหลังว่าอาจารย์อุย้อนกลับไปฆ่าเชิดบรรลัย มีหลักฐานลายนิ้วมือของอาจารย์อุอยู่บนมีดอาวุธสังหาร เรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่ครึกโครม พวกคนร้ายต้องการให้พวกอาจารย์มารับโทษติดคุกจึงพยายามจะลักตัวคุณหมอโคอัญ ชัญและพรหล้าเพื่อให้อาจารย์กลับมาช่วย แต่น่าอเนจอนาถแท้ที่ทั้งสองขัดขึนจนถูกทำร้ายเสียชีวิต  ส่วนท่านมะห่ำท่านก็มีความแค้นใจในเรื่องนี้และไม่พอใจที่ถูกกล่าวหาและสืบจนทราบว่าใครคือตัวการอยู่เบื้องหลังก็ไปจัดการกับพวกตัวการจนแตกกระเจิง ทั้งแก๊ง"
 

จารุกรถามบ้าง "แล้วพวกเราไปถึงมาลัยแลนด์แล้วเกิดอะไรขึ้น"
 

ไชลุกตอบ "อาจารย์ไปไม่ถึงมาลัยแลนด์หรอกครับ ถูกดึงตัวกลับไปปี 3210 เสียก่อนเพราะว่าคนร้ายปล้นสนามบินไม่ได้อยู่ที่มาลัยแลนด์แล้ว"
 

รวินันท์เป็นห่วงเรื่องการขัดขวางพวกปล้นสนามบินและขบวนการก่อการร้าย จึงถามใชใหญ่ว่า "ไชใหญ่ พวกปล้นสนามบินตอนนี้อยู่ที่ไหน และจะไปเจอกับพวกก่อการร้ายเมื่อไหร่"
 

ไชใหญ่ตอบ "อยู่ในตึก 52 ชั้นของโรงแรมเพิงเหมาในหูเม๋น เดี๋ยวพวกเราจะพาไป อีกแป๊บเดียวไม่เกินยี่สิบนาทีก็ถึงครับ"
 

"โอ้โห เร็วขนาดนั้นเลยหรือค่ะ" พรหล้าตื่นเต้นออกนอกหน้าอดอุทานขึ้นมาไม่ได้ หลังจากมัวแต่ถ่ายรูป ถ่ายคลิป ภายในยาน และบันทึกการสนทนาของคนในยานอยู่นาน "เร็วกว่านั่งรถไฟฟ้าไปสุดสถานีอีกนะคะ" 
 

ไชใหญ่พยักหน้า "ครับ ต่อไปก็คงจะเร็วกว่านี้อีก อย่าว่าแต่ข้ามเมืองข้ามทวีปเลยครับ พวกเราที่มาจากอนาคตต่อไปก็จะมาบ่อยขึ้น เวลานี้คนยังเชื่อว่าพวกเราที่มากับยานบินเป็นมนุษย์ต่างดาวมาจากโลกอื่นอยู่ พวกสภาความมั่นคงของประเทศต่างๆพากันปิดข่าวการมาของพวกเรา แต่อนาคตคงปิดไม่ได้แล้วละครับ มาบ่อยขนาดนี้"
 

จารุกรถามไชใหญ่เรื่องที่สงสัยมานาน "ไชใหญ่ พอรู้เรื่องนักวิทยาศาตร์ที่พวกเราจะต้องมาช่วยไหมว่าเป็นใครอยู่ที่ไหน"
 

ไชใหญ่ส่ายหน้า "ไม่ทราบเลยครับ อาจารย์ก็ไม่ได้บอกเราเรื่องนี้"
 

จารุกรถามต่อ "แล้วเรื่องรหัส 6 ตัวที่จะเป็นตัวไขปริศนาที่จะทำให้พวกเราไปพบกับนักวิทยาศาตร์ผู้ค้นพบสารต้านเรือนกระจกน่ะ พวกเราได้พูดถึงกันไหม"
 

ไชใหญ่ส่ายหน้าอีกครั้ง "ไม่ได้พูดถึงเลยครับ ภาระกิจของพวกเราคือมาช่วยอาจารย์ทุกคน คุณพรหล้า และคุณหมอโคอัญชัญให้ปลอดภัย และไปส่งที่ๆพวกปล้นสนามบินอยู่เท่านั้นครับ"

จารุกรหันไปคุยกับ รวินันท์และอุชุกรว่า "พวกเราคงต้องช่วยกันคิดต่อว่า อะไร เพี้ยน ผู้หญิง ภาษา สั้น สุภาพ หกอย่างนี้ที่จริงแล้วมันหมายถึงอะไร"  ในใจจารุกร คิดว่าคนที่เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษน่าจะเป็นพรหล้า ผู้ที่จะสามารถนำพาเขาไปสู่การไขรหัสปริศนานี้ได้มากกว่าโคอัญชัญ เพราะว่าพรหล้า เป็นผู้หญิงอะไรที่น่าจะมีความเพี้ยนมากกว่าโคอัญชัญ แต่เขาไม่กล้าพูดออกมา กลัวจะกระทบกระเทือนจิตใจพรหล้า และพรหล้าก็เป็นผู้ที่ตอบเรื่องรหัสปริศนานี้ได้สามตัวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
 

รวินันท์และอุชุกรได้แต่พยักหน้าไม่ได้แสดงความเห็นอะไร เพราะทั้งคู่ก็ยังไม่สามารถคิดไขปัญหาปริศนานี้ได้ตก  ในใจส่วนลึกของอุชุกรก็ยังคงปักใจเชื่อว่าโคอัญชัญน่าจะเป็นผู้ที่นำพาเขาไป สู่การไขปริศนานี้ได้

ไชลุกทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี กดปุ่มที่อยู่ด้านขวาของที่ท้าวแขนของเก้าอี้ที่ตนเองนั่งอยู่  พลันเห็นหุ่นยนต์สีเขียวขาว สองตัว สุง 1 เมตร รูปร่างคล้ายรถบดถนน ด้านล่างของตัวหุ่นยนต์ มีล้อใหญ่หนาอยู่ด้านหน้า และมีล้อเล็กสองล้ออยู่ด้านหลังคอยควบคุมทิศทาง มีแขนสี่แขน สองแขนถือถาดอาหารและน้ำ อีกสองแขนทำหน้าที่เสริฟอาหารและน้ำให้กับแขกผู้มาเยือนยานซาลาเปา  ไชลุกพูดกับทุกคนว่า "มากันเหนื่อยๆตอนนี้คงหิวแล้วนะครับ ขอเชิญรับประทานอาหาร และดื่มน้ำครับ"
 

พรหล้า มองดูอาหารที่หุ่นยนต์นำมาให้ ดูแล้วเหมือนอาหารปลาเป็นเม็ดๆ อยู่ในภาชนะคล้ายกาลามังใบใหญ่ มีกระป๋องเหล็กมีหูจับวางอยู่รอบกาลามัง  น้ำดื่มก็เป็นน้ำเปล่าอยู่ในแก้วน้ำธรรมดา หุ่นยนต์ตัวหนี่งใช้กระป๋องเหล็กตักอาหารให้เธอ เธอหยิบอาหารเม็ดมาลองชิมดู 2-3 เม็ด แล้วอุทานว่า "โห มันอร่อยมากเลย"
 

ไชพัดพูดเสริม "กินสักกระป๋องสองกระป๋องก็คงจะอื่ม มันเป็นสารอาหารที่จำเป็นต่อร่างกายล้วนๆเลยครับ เชิญรับประทานได้เต็มที่"
 

อุชุกร จารุกร และ รวินันท์ เทอาหารเม็ดจากกระป๋องเข้าปากเคี้ยวอย่างคุ้นเคย
 

โคอัญชัญลองกินดูบ้าง แต่แอบหยิกที่แขนตัวเอง รู้สึกว่าเจ็บ แต่ยังไม่ค่อยอยากเชื่อว่าที่เห็นอยู่นี้เป็นเรื่องจริง  เธอมองไปรอบๆยานมองเก้าอี้ที่ตัวเองนั่ง แล้วก็มองทุกคนที่อยู่รอบๆตัวเธอ  ทันใดนั้นเอง เธอสังเกตเห็นใบหน้าของไชพัดเริ่มเปลี่ยนไป  สักพักไชใหญ่ก็เปลี่ยน แล้วไชเล็ก ไชลุก ไชดีทุกคนก็เปลี่ยนตาม กลายเป็นใบหน้าที่หล่อมากหล่อยิ่งกว่าขั้นเทพเสียอีกเรียกว่าหล่อขั้นพรหม เลยก็ว่าได้  โคอัญชัญกำลังจะเชื่ออยู่แล้วว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป  ก็ต้องกลับมาคิดหนัก ทั้งโกรธทั้งอึดอัดไม่รู้จะระบายออกอย่างไร จึงถามไชใหญ่ด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า "คราวนี้มีลูกเล่นอะไรอีกล่ะ หน้าเก่ามันหมดอายุแล้วหรือไง หน้าใหม่มันก็เลยเปลี่ยนให้โดยอัติโนมัติ"

ทุกคนสังเกตเห็นพร้อมๆกับโคอัญชัญ ยกเว้นพวกห้าสิงห์จุฬาเทศ  ไชใหญ่ทำหน้างง ถามโคอัญชัญกลับไปว่า "ใครเปลี่ยนหน้าอะไรเหรอครับ"
 

โคอัญชัญ "ก็เมื่อกี้เพิ่งพูดกันอยู่หยกๆว่า พวกคุณเลือกหน้าของมะห่ำเหมือนกัน แล้วตอนนี้เปลี่ยนเป็นหน้าใครที่ไม่เหมือนกันอีกแล้ว"
 

ไชใหญ่ทำหน้างงยิ่งขึ้นไปอีก "ใครครับมะห่ำ"
 

โคอัญชัญโกรธจัดคิดว่าพวกนี้กำลังล้อตนเล่นอยู่ พยายามจะลุกจากที่นั่งเพื่อไปกระชากคอเสื้อไชใหญ่ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะนวมนิรภัยยังล็อคอยู่

รวินันท์เข้าใจเหตุการณ์ จึงพูดกับโคอัญชัญว่า "ใจเย็นก่อนครับ เดี๋ยวผมเคลียร์ให้" หันไปถามเหล่าสิงห์สารพัดไชบ้างว่า "ไชลุก ไชพัด ไชเล็ก ไชดี ใครรู้จักนายมะห่ำบ้าง"
 

ทุกคนส่ายหน้า ไชใหญ่ถามอีก "ใครกันครับอาจารย์ นายมะห่ำ" 
 

รวินันท์หันไปพูดกับพรหล้าว่า "มีรูปนายมะห่ำไหมครับ"  พรหล้าเปิดรูปในมือถือแล้วส่งต่อให้ สารพัดไชดู ทุกคนส่งมือถือให้กันดูแล้วต่างก็ส่ายหน้า"
 

รวินันท์เริ่มสีหน้าไม่ดี "ไหนไชลุกเมื่อกี้เล่าว่าหลังจากที่อาจารย์โดนตำรวจจับไปแล้วเป็นยังไงต่อนะ ลองเล่าใหม่ซิ"
 

ไชลุก "ก็อาจารย์เคยเล่าให้พวกเราฟังว่า อาจารย์ทั้งสามพยายามหนีไปมาลัยแลนด์แต่ก็ถูกดึงตัวกลับไปปี 3210 เสียก่อน พวกคนร้ายต้องการให้พวกอาจารย์มารับโทษติดคุกจึงพยายามจะลักตัวคุณหมอโคอัญ ชัญและพรหล้าเพื่อให้อาจารย์กลับมาช่วย แต่น่าอเนจอนาถแท้ที่ทั้งสองขัดขึนจนถูกทำร้ายเสียชีวิต"
 

รวินันท์หันหน้าไปมองห้าสิงห์สารพัดไช ถามว่า "มีใครรู้เรื่องมากกว่านี้ไหม" สารพัดไชต่างส่ายหน้า
 

อุชุกรและจารุกรมองหน้ากัน อุชุกรอุทานขึ้นมาว่า "พี่มะห่ำกำลังงานเข้าหรืออยู่ในอันตราย ต้องรีบไปช่วยด่วน"
 

โคอัญชัญคลายความโกรธลง แต่ก็ยังไม่เข้าใจเรื่องอยู่ดี มองหน้านายอุ แล้วถามขึ้นว่า "ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงเนี่ย งงไปหมดแล้ว"
 

อุชุกร อธิบาย "การที่ห้าสิงห์ฯพาพวกเรามากันในตอนนี้ ทำให้ปัจจุบันเปลี่ยนไป แสดงว่าจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับพี่มะห่ำแน่ๆเลย จึงทำให้อนาคตไม่มีใครพูดถึงพี่มะห่ำ ไม่มีเรื่องความกล้าหาญของพี่มะห่ำ ไม่มีการเลือกใช้บล็อคหน้าของพี่มะห่ำ พวกลูกศิษย์ก็เลยไม่รู้เรื่องของพี่มะห่ำ พี่มะห่ำอาจกำลังอยู่ในอันตราย"
 

ถึงตอนนี้ ไชดี หันมาบอกกับทุกคนว่า "ตอนนี้เรากำลังจะถึงโรงแรมเพิงเหมาแล้วครับ"
 

รวินันท์ บอกไชใหญ่ว่า "รูปที่ทุกคนดูเมื่อกี้นี้คือพี่มะห่ำ เราต้องแยกกันไปทำงาน  ปล่อยพวกเราลงที่นี่ พวกเธอรีบกลับไปช่วยพี่มะห่ำ กลับไปถึงพี่มะห่ำน่าจะยังอยู่ที่กองกำกับการซีเอสไอ"
 

ไชใหญ่มีสีหน้าอาการไม่ค่อยแน่ใจ ถามว่า "เอางั้นจริงๆหรือครับ"
 

รวินันท์ตอบ "เอาอย่างนี้เลย รีบไปช่วยพี่มะห่ำไม่งั้นอาจไม่ทันการ ทางนี้อาจารย์จะจัดการเอง"