ตอนที่ 27 รายการทีวี 3210
ภาพจากจอโทรทัศน์ตัดมาที่คุณลอย เพลินลำพิธีกรผิวคล้ำอารมณ์ดี กำลังพูดคุยกับแขกผู้มาเยือนรายการ “สวัสดีทุกๆท่านอีกครั้งนะครับ ผมขอถามแขกหนุ่มหล่อทั้ง 3 ท่านถึงรายการทีวีสมัยโน้นบ้างครับ ไม่ทราบว่าเป็นอย่างไรใครจะเป็นคนตอบดีครับ คุณจารุกร คุณรวินันท์ หรือคุณอุชุกรครับ”
รวินันท์ ยกมือคนแรก อยากเล่าเรื่องออกทีวี ตอบเลยทันที “ครับ ผมขอตอบเลยนะครับ เพราะผมชอบดูรายการทีวี รายการทีวีของพวกเรา ที่ฮิตมีหลายรายการ ส่วนมากเป็นรายการเกี่ยวกับการตามหากันจะเป็นที่นิยมมากที่สุด เช่นจับคู่ผู้เล่นที่เป็นคู่รักแยกกันให้อยู่กันคนละที่ อาจเป็นคนละประเทศหรือคนละซีกโลกแล้วก็ให้หากันให้เจอ โดยให้ผู้ชมส่งฝากข้อความมาให้คนเล่นแต่ละคนได้ ในรายการก็จะถ่ายให้เห็นว่าผู้เล่นเกมส์ทำอะไรอยู่ที่ไหน ถ่ายให้เห็นบรรยากาศและสถานที่แต่ไม่บอกชื่อสถานที่ ผู้ชมที่คิดว่าน่าจะเป็นที่นั่นที่นี่ แล้วทางรายการก็จะสรุปผลส่งไปยังผู้เล่นแต่ละคน รายการนี้นอกจากจะได้ความสนุกสนานแล้ว ยังเหมือนเป็นการนำเที่ยวให้ผู้ชมได้เพลิดเพลินไปกับสถานที่ต่างๆอีกด้วย"
ลอยอยากรู้ต่อ "แล้วผู้เล่นไม่งงหรอกหรือครับ เพราะผู้ชมอาจส่งชื่อสถานที่ที่ไม่ซ้ำกัน"
รวินันท์นึกถึงรายการที่ตัวเองโปรดปราน ตอบอย่างมีความสุข "นี่แหละครับมันจะเริ่มสนุก พอผู้เล่นแต่ละคนได้รับผลสรุปจากทางรายการ คราวนี้ผู้เล่นก็ต้องเดาว่าน่าจะเป็นที่ไหน แต่ส่วนมากผู้เล่นก็จะเชื่อตามเสียงส่วนใหญ่ ซึ่งก็มีบ่อยๆ ที่เสียงส่วนใหญ่ของผู้ชมเข้าใจผิดในเรื่องสถานที่ จะรู้ต่อเมื่อเดินทางต่อไปอีก ทำให้เสียเวลา บางทีก็อยู่ใกล้กันจนเกือบจะเจอกันอยู่แล้ว แต่ก็พลัดหากันไม่เจออีก ผู้ชมตื่นเต้นลุ้นกันใหญ่ ฮ่าๆ"
ลอยรู้สึกสนุกตามไปกับคำบอกเล่าของรวินันท์ "ครับ แหม ฟังดูน่าสนุกจังครับ ชักอยากให้มีรายการอย่างนี้ตอนนี้ที่นี่ขึ้นมาบ้างแล้ว ทีนี้เวลาเดินทางหากันล่ะครับจะใช้พาหนะอะไรเดินทางครับ อยู่คนละซีกโลกหรือคนละประเทศมันก็ต้องใช้เวลาเป็นวันๆหรือหลายชั่วโมง คนดูก็ต้องติดตามรายการเป็นชั่วโมงหรือเป็นวันอย่างนั้นหรือครับ"
รวินันท์ ขยายต่อ "ผู้เล่นจะเดินทางด้วยยานที่ทางรายการจัดไว้ให้ครับ ยานที่มีที่นั่งคนเดียว แล้วให้บินหากัน ยานนี้บินได้เร็วมาก บินรอบโลกใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ความเร็วสูงสุด 8 หมื่นกิโลเมตรต่อชั่วโมง รายการนี้แต่ละครั้งจะมีความยาว หนึ่งชั่วโมงครึ่ง เวลาที่ใช้หากันจริงๆจนเจอ ส่วนใหญ่ก็จะไม่เกินหนึ่งชั่วโมง ใครที่เกินเวลาก็แพ้ อดได้รางวัลไปครับ"
ลอยอยากรู้เรื่องรางวัล "แล้วถ้าหากันเจอภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง คู่ที่ชนะจะได้รางวัลเป็นอะไรครับ"
รวินันท์ ตาเป็นประกายขึ้นมาตื่นเต้นเมื่อนึกถึงของรางวัล "ถ้าหากันเจอเร็วภายในเวลาที่กำหนดก็จะได้รางวัลใหญ่เป็นยานบิน 2 ที่นั่ง ไว้ขับเล่นรอบโลกได้ครับ พูดแล้วทำให้อยากได้ของรางวัลนี้ ผมกำลังคิดว่าถ้ากลับไปอนาคตคงจะต้องสมัครเล่นเกมส์นี้ให้ได้ครับ"
ลอย นึกภาพตาม "แหม คุณรวินันท์ทำให้ผมอยากไปเล่นเกมส์นี้เหมือนกัน แล้วนอกจากรายการนี้ ยังมีรายการอื่นอีกไหมครับที่มีเรทติ้งดีๆ"
รวินันท์นึกถึงอีกรายการที่ตนเองชื่นชอบ "มีครับ มีอีกรายการหนึ่งเป็นรายการเลียนแบบสายลับโบราณตามล่าศัตรู โดยมีฝ่ายตามล่าและมีฝ่ายหนี โดยแยกให้ฝ่ายตามล่าและฝ่ายหนี อยู่ในเมืองเดียวกัน ถ้าเดินหากันจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่ส่วนใหญ่จะจัดให้อยู่กันคนละประเทศ ฝ่ายล่าและฝ่ายหนีสามารถปลอมตัวหรือเดินทางโดยวิธีไหนก็ได้ ผู้ชมทางบ้านก็สามารถส่งข้อความมาให้ผู้เล่นได้เหมือนกัน จนกว่าจะตามกันเจอ ผู้เล่นทั้งสองคนจะใช้อาวุธเป็นเลเซอร์สี ถ้าสามารถยิงสีโดนส่วนหัวใจของศัตรูถือว่าเป็นฝ่ายชนะได้รางวัลไป รางวัลก็จะเป็นหุ่นยนต์รับใช้ 4 ตัว 4 แบบ มีหุ่นยนต์ดูแลบ้าน หุ่นยนต์ซ่อมยาน หุ่นยนต์เลขาสำหรับช่วยงาน และ หุ่นยนต์เพื่อความบันเทิง เอาไว้ใช้ที่บ้าน"
ลอย คราวนี้นึกอยากมีหุ่นยนต์ไว้ใช้บ้างแล้ว "โอโห รางวัลนี้ใครได้ไปก็สบายไปเลยนะครับ"
รวินันท์ "ครับ สบายสุดๆไปเลย คุณภาพชีวิตดีขึ้นเยอะเลยครับ ถ้าใครได้เจ้าหุ่นยนต์ 4 ตัวนี้ไปละก็สวรรค์ชัดๆ โอย อยากได้ๆ"
ลอย "แล้วรายการวาไรตี้อื่นๆที่ฮิตล่ะครับ"
รวินันท์ "รายการวาไรตี้ก็ฮิต นอกจากจะมีการเชิญบุคคลต่างๆ มาออกรายการแล้ว ยังมีการเชิญสรรพสัตว์ มนุษย์ต่างดาว หุ่นยนต์ และ วิญญาณ ที่ผู้ชมสนใจ มาออกรายการอีกด้วย"
ลอยตาค้าง "ห๊า เป็นไปได้ขนาดนี้เลยหรือครับเนี่ย แทบไม่น่าเชื่อ"
รวินันท์ยังเล่าติดลมอยู่ไม่อยากให้หยุดสัมภาษณ์เลย "รายการข่าวก็เป็นรายการที่ผู้ชมให้ความสนใจ มีข่าวอะไรก็จะมีภาพให้เห็นตามรายการข่าวตลอดเวลา เราจะเห็นหน้าผู้บรรยายข่าวตอนต้นรายการและตอนจบข่าวเท่านั้น นอกนั้นเป็นภาพเหตุการณ์ข่าวที่เกิดขึ้นจริงและภาพสมมุติจำลองเหตุการณ์ตลอดช่วงการบรรยายข่าว”
ถึงตรงนี้ภาพก็ตัดมาที่คุณวิทยาหันมาทางกล้องแล้วก็พูดกับกล้องว่า “อย่าลืมนะครับว่าเรื่องที่แขกรับเชิญของเราเล่ามาในวันนี้ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ยืนยัน เป็นความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณ เอ้าคุณนิ้ง มีอะไรถามแขกรับเชิญของเราบ้างครับ"
คุณนิ้ง วรนันท์ พิธีกรสาวสวยผมยาวแค่บ่าได้โอกาสถาม 3 ฮีโร่
“ทราบว่าคุณทั้ง 3 คน มีความสามารถทางเล่นดนตรี ร้องเพลง แต่งเพลง แล้วก็เต้นรำได้ด้วยใช่ไหมคะ”
จารุกร “ถูกต้องแล้วคร๊าบ” พูดพลางชี้นิ้วมาทางกล้อง แล้วพูดต่อ “ถ้ารายการพอมีเวลาผมยินดีที่จะสอนเต้นรำ จังหวะ ควอนต้า จังหวะ ฮาร์ตบีท และ ฟรอกกี้ จังหวะการร้องของกบ สมัย 3210 กำลังฮิต และจังหวะใหม่ๆ เช่น แมสซ่า โมเลคูล่า นูเคิล และ อาตอมมี่แด๊นซ์”
นิ้ง “ถ้างั้น เอาเป็นว่าวันนี้ขอโชว์สักเพลงจะได้ไหมคะ เพื่อเป็นเกียรติกับรายการของเรา”
จารุกร “ไม่ขัดข้องหรอกครับ เครื่องดนตรีสมัยนี้กับสมัยปี 3210 ถึงจะต่างกัน เสียงไม่เหมือนกัน แต่ว่าตัวโน๊ตเป็นสากล คิดว่าใช้ได้ไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมจะเขียนโน๊ตให้วงดนตรีของทางรายการช่วยเล่นให้ด้วยนะครับ”
นิ้ง “ได้ค่ะไม่มีปัญหา” พูดกับกล้องต่อ “เดี๋ยวเราพักโฆษณากันสักครู่ให้ทั้ง 3 ท่านได้เตรียมตัว แล้วกลับมาพบกัน สักครู่เดียวค่ะ”
เสียงผู้ชมในห้องส่งกรี๊ดสนั่น เมื่อเห็น 3 หนุ่มนักเดินทางอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวรัดรูปสีดำ มีแถบสีเงินที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง รองเท้าดำ และสัญลักษณ์รูปสามเหลี่ยมแปดรูปสีเงินซ้อนกันอยู่ที่หน้าอกด้านขวา
อุชุกร ยิ้ม ยกมือให้สัญญานผู้ชมในห้องส่งให้เบาเสียงลง พอเสียงเงียบลงแล้วเขาจึงพูดขึ้นว่า “เพลงนี้พวกเราแต่งให้วงจิ๊กกะแหล่ม นักร้องวงดังสมัยเราได้ร้อง แหม..ถ้ามันจะมาฮิตสมัยนี้ ก็เท่ากับวงจิ๊กกะแหล่มเอาเพลงเก่าของพวกเรามาร้องนะเนี่ย ถ้างั้นเพลงนี้ก็ถือเป็นของขวัญที่มอบให้ท่านผู้ชมทั่วประเทศในสุวรรณประเทศนี้ ขอเชิญรับฟังและรับชมเพลงนี้เป็นครั้งแรกในโลกใบนี้พร้อมๆ กันได้เลยครับ ชื่อเพลงหายใจไม่ทั่วท้องครับ”
เสียงผู้ชมกรี๊ดไม่หยุดจนดนตรีขึ้น เสียงกรี๊ดจึงค่อยๆเงียบลง ได้ยินเสียง 3 หนุ่มนักเดินทางร้องกันคนละท่อน บรรเลงเพลงโดยวงดนตรีซับซันนี่
เนื้อเพลงหายใจไม่ทั่วท้อง
ก็ฉันรัก ก็ฉันหลง แล้วก็งงเมื่อมาเจอเธอ
แทบไม่เชื่อ ว่าจะมีคนที่สวยอย่างนี้(เวลาร้องสวยจะออกเสียงว่าซวย)
ยิ่งมองมา ฉันใจละลาย
แล้วอย่างนี้ ทำยังไง เขินจนไปไม่เป็นแล้วนะ
เธอยิ่งเข้ามา จ้องตามองตรงมาที่ฉัน
ถามว่าฉันนั้น เป็นอะไร
ฉันก็ม้วน ต้วนไปมา นึกคำพูดไม่ออกเลยนะ
ก็ไม่รู้ว่า น่าจะบอกหรือควรจะพูดอะไร
มันถึงจะ ฟังแล้วดูดี
เธอยิ่งรุก เธอยิ่งเร้า ยิ่งกระเซ้าเข้ามาเบียดฉัน
จนก้นฉัน เกือบจะหลุด ตกลงไปที่พื้น
โอ้เวรกรรม ฉันทำไงดี
เธอเริ่มงอน ตอนฉันเฉย
นิ่งเกินเลย ไม่พูดไม่จา ยังกับใบ้กิน สิ้นปัญญาเลยนะ
พูดอะไร ก็ไม่ยอมตอบ
ฉันขอโทษ เธอด้วยนะ
ที่มาทำให้เธอรำคาญ ก็จะว่าไป ก็ใครมันจะไปรู้
ว่าทำไม่ถึงพูดไม่ออก
จนสุดท้าย จึงหลุดคำ
ที่มันย้ำซ้ำเติมให้ช้ำ และก็แถมเอามือมาอุดที่ตรงจมูก
พูดบอกเธอว่าเธอมีกลิ่น........
พูดบอกเธอว่าเธอมีกลิ่น........
พูดบอกเธอว่าเธอมีกลิ่น........
บทนำ
อ่านตอนต่อไป
