ตอนที่ 2 สอบผู้ต้องหา
ณ ห้องสอบสวน สน. ทองหยอด ใกล้กับที่เกิดเหตุ หนุ่มหล่อน่ารักทั้ง 3 ต่างก็ได้สวมใส่เสื้อผ้าที่นายดาบตำรวจผู้แสนจะมีน้ำจิตน้ำใจดีนายหนึ่งหามาให้ ตอนยื่นให้ก็บอกทั้งสามคนว่า “เอ้า รีบใส่ซะ อุบาทว์เหลือเกิน ทำไปได้”
ในห้องสอบสวนหลังจากสุดหล่อทั้ง 3 ใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ประดับกายซึ่งเป็นเสื้อยืดคอกลมและกางเกงยืนธรรมดาเสร็จยังไม่ทันจะได้คุยอะไรกันก็มีนายตำรวจ ซึ่งประกอบด้วย พล.ต.ต.วิบาก อินจัน หบก.ปวช.ปวส. พ.ต.อ.ตรงคุณ กิจเขื่อง รอง หบก.ปวช. ปวส. และพ.ต.ต.วันสดุด จะมาทัน สว.งาน 1 กก.1 ซม.ปวช.ปวส. เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
พล.ต.ต.วิบาก กล่าวขึ้นคนแรก “ขอเชิญทุกคนนั่ง”
ทุกคนนั่งลง เหมือนจะรู้หน้าที่ วัยรุ่น นั่งอยู่ฝั่งซ้าย เจ้าหน้าที่ทั้ง 3 นายนั่งฝั่งขวา แบบประจัญหน้ากัน
พล.ต.ต.วิบาก พยักหน้าให้สัญญานกับ พ.ต.อ.ตรงคุณ
พ.ต.อ.ตรงคุณ นั่งตรงกลาง มองหน้า 3 สหายที่นั่งยิ้มทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น อยู่ฝั่งตรงกันข้าม สักพัก แล้วเริ่มคำถาม “พวกคุณรู้ไหมว่า กำลังทำอะไรกันอยู่ ไม่อายกันบ้างหรือไง พ่อแม่พวกคุณรู้กันบ้างหรือเปล่า ผมจะถามคำถามง่ายๆ แล้วให้ตอบทีละคน” พ.ต.อ.ตรงคุณ มองหน้าคนที่อยู่ทางซ้ายสุดฝั่งตรงข้าม ”คุณชื่ออะไร ขอเชิญ คุณตอบก่อน”
“ผมชื่ออุชุกร ลองนมสด ครับ” คนผมดำ ตาตี่ มีลักยิ้มสองข้างตอบ
“ผมชื่อจารุกร สอนไข่นุ้ย ครับผม” หนุ่มผมทองจมูกโด่ง ตาสีฟ้า ตอบตาม
“ผมชื่อรวินันท์ มันเหมือนฝัน ครับ” เจ้าผมแดง คางบุ๋ม ตอบบ้าง
พ.ต.อ.ตรงคุณ ผ่อนลมหายใจลง รู้สึกโล่งใจนิดๆ “ดีมาก เริ่มได้ดีแล้ว แล้ว บ้านอยู่ที่ไหนกันล่ะ บ้านเลขที่เท่าไหร่ ช่วยบอกที่อยู่ให้ละเอียดหน่อย” พูดพลางก็มองไปทางซ้ายด้านที่นั่งเดียวกัน มองดู พ.ต.ต.วันสดุด จดรายละเอียดของทั้ง 3 ผู้ต้องหาอยู่
“พวกเราอยู่โดมเดียวกัน ชื่อว่าโมจิตะโดม อยู่ในตัวเมืองทอฝัน ถนนตุรองเซ่ ของผมเลขที่ 5473/81472 ของจา อยู่ถัดขึ้นไปสองชั้น เลขที่ 7473/81472 ส่วนของ ระ อยู่ชั้นล่างติดกับของผม เลขที่ 4473/81472 บ้านพวกเราอยู่ตรงกันพอดี เวลาจะหากัน ก็ตะโกนเรียกทางหน้าต่างได้เลยครับ” อุชุกร ตอบแถมตอบให้เพื่อนด้วยเสร็จ
พล.ต.ต.วิบาก เริ่มส่ายหน้า พ.ต.ต.วันสดุด หยุดจดคำให้การมองดูปฎิกิริยาจากหัวหน้าด้วยสายตาสลึมสลือ
พ.ต.อ.ตรงคุณ เริ่มจะฉุนนิดๆ “พวกคุณคิดว่านี่เป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง เราแค่จะถามรายละเอียดของพวกคุณ แล้วตามพ่อแม่คุณมา ตักเตือนเสร็จแล้วก็ปรับ กลับบ้านได้ แต่ถ้าคุณไม่ยอมให้ความร่วมมือดีๆ คุณก็อาจจะต้องขึ้นศาลเยาวชน หรือไม่ก็เข้าไปอยู่ในคุก เสียประวัติ พวกคุณเล่นกันแค่นี้ก็น่าจะพอใจแล้ว พ่อแม่พวกคุณรู้เรื่องนี้พวกเขาก็ต้องกลุ้มใจอยู่แล้วถ้าเรื่องต้องบานปลายไปอีก คุณคิดถึงหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่บ้างไหม” พ.ต.อ.ตรงคุณ ปรับน้ำเสียง “เอ้าถามใหม่ พวกคุณอายุเท่าไหร่ ถึงสิบแปดกันหรือยัง ที่บ้านมีโทรศัพท์ไหม เบอร์อะไร พ่อแม่ชื่ออะไร ทำงานที่ไหน”
อุชุกร พยักหน้าให้ เพื่อนตาสีฟ้า ตอบบ้าง
“พวกเราอายุเท่ากัน อายุ 16 ปี ที่บ้านพวกเราไม่มีใครใช้โทรศัพท์กันหรอกครับ มีแต่เครื่องมัลติมีเดีย บ้านละหลายเครื่องติดตามกำแพงห้องต่างๆ ใช้พูดคุยทางไกลกับเพื่อนที่อยู่บนสถานีอวกาศนอกโลก หรือดาวดวงอื่นเห็นหน้าได้ ดูหนัง ดูทีวี เข้าอินเตอร์เวิลด์แอคติวิตี้ ได้ เล่นเกมส์ เรียนหนังสือ ประชุม เลือกตั้ง ลงประชามติ ขึ้นศาล หาหมอ เครื่องเดียวใช้ได้ทุกอย่าง โทรศัพท์พวกเราไม่ใช้กันมานานแล้วครับ มันโบราณมากมีแต่แสดงในพิพิธภัณฑ์สถานแห่งทวีป มีแต่ของเก่าๆ คุณพ่อคุณแม่ผมเป็นชาวนา ของอุเป็นชาวสวน ของระเป็นชาวไร่ คุณแม่ผมชื่อจารุโกะ ส่วนคุณพ่อชื่อกรกาแวง แม่ของอุชื่อกรญ่า พ่อชื่ออุชุกิ แม่ระ ชื่อรวิซัน พ่อชื่อนันทบาเดิ้ล พวกเราสมัยก่อนชอบล้อชื่อพ่อแม่กันเล่นครับ ก็เลยจำแม่น” จารุกรพูดพลางยักคิ้วให้เพื่อนพลางพูดว่า”นันทบาเด้ง ยายหย่าย่า นันทบาเด้ง ยายหย่าย่า นันทบาเด้ง ยายหย่าย่า”
พ.ต.อ.ตรงคุณ ลุกขึ้นยืนอย่างมีน้ำโห แต่นึกได้หันมาคำนับ พล.ต.ต.วิบาก พยายามสงบอารมณ์แล้วนั่งลง มองไปที่ผู้ต้องหาทั้งสาม พูดว่า ”ผมเตือนพวกคุณแล้วนะ ว่าถ้าพวกคุณไม่ให้ความร่วมมือ พวกคุณอาจจะต้องเดือดร้อน ผมจะให้โอกาสพวกคุณอีกครั้ง คราวนี้ ขอให้คุณรวินันท์ตอบ แต่ก่อนจะตอบขอให้ใช้สติตรึกตรองดูให้ดีก่อน ถ้าตอบไม่ดี พวกคุณทั้ง 3 คน ลำบากแน่ คุณมีบัตรประชาชนหรือหนังสือเดินทางไหม เรียนหนังสือที่ไหน”
รวินันท์ หัวเราะอย่างขำๆ ตอบไปหัวเราะไป “หะฮ่า ขอโทษด้วยนะครับ ฮะฮ่า คือว่าพวกเราใช้บัตรประชาชนหรือหนังสือเดินทางตอนเล่นเกมส์ หรือแสดงในหนังโบราณเท่านั้นนะครับ เดี๋ยวนี้เรามีเครื่องสแกนได้ทั้งตัวไม่ต้องใช้อย่างนั้นแล้วละครับ ฮ่าฮ่าเอิ๊ก ขอโทษอีกครั้งนะครับ กลั้นไม่อยู่จริงๆ ฮ่า ส่วนเรื่องเรียนเราก็เรียนที่บ้านด้วยเครื่องมัลติมีเดียที่อุบอกไปเมื่อตะกี้นะครับ หนังสือก็ไม่มีแล้วด้วยครับมีก็ในพิพิธพัณฑ์ที่เดียวกันกับโทรศัพท์นั่นล่ะครับ ฮา ถามคนอื่นบ้างครับ ผมไม่ไหวแล้ว” พูดยังไม่ทันจบ ก็ปิดปากเห็นลักยิ้มข้างเดียว กลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่
พ.ต.อ.ตรงคุณ คราวนี้โมโหตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูก หันไปมอง เห็น พล.ต.ต.วิบาก พยักหน้าทำนองปลอบใจ ให้ใจเย็นๆ พ.ต.ต.วันสดุด ไม่รู้หยุดจดตั้งแต่ตอนไหน นั่งหลับอยู่โดยไม่มีใครสนใจสังเกต น้ำลายเริ่มไหลซึมออกจากมุมปาก
“ผมถามต่อเอง” พล.ต.ต.วิบาก พูดกับ พ.ต.อ.ตรงคุณ แล้วเลื่อนสายตาไปที่ 3 ผู้ต้องหา ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “พวกคุณทำอย่างนี้มีจุดประสงค์อะไร ประท้วงเรียกร้องอะไรหรือเปล่า หรืออยากดัง เป็นดาราหน้าใหม่โปรโมทหนังใหม่หรือเปล่า พวกคุณเพิ่งเดินทางมาจากประเทศมาลัยแลนด์ใช่ไหม”
อุชุกร จารุกร รวินันท์ ต่างมองหน้ากันแล้วตอบเกือบจะพร้อมกันว่า “มาลัยแลนด์เหรอ นั่นแหละที่เราจะต้องไป”
คำตอบนี้ ทำให้นายตำรวจทั้ง 2 นาย รู้สึกพอใจเป็นที่สุด ส่วนอีก 1 นายก็พอใจที่ไม่มีใครมารบกวนความสงบของเขา
พ.ต.อ.ตรงคุณ สายตาเป็นประกาย เริ่มทำหน้าที่ต่อ “เอาล่ะ ค่อยยังชั่วอย่างนี้ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย ไหนบอกหน่อยซิว่าพวกคุณไปทำอะไรที่มาลัยแลนด์มา แล้วทำไปถึงต้องไปอีก” พูดพลางกวาดสายตาไปที่ ผู้ต้องหาทีละคน ดูว่าใครจะเป็นคนตอบ
รวินันท์ ตอนนี้หายขำแล้วและตื่นเต้นอยากรู้เรื่องของมาลัยแลนด์ “คุณช่วยพาพวกเราไปมาลัยแลนด์ได้ไหมครับ เราต้องไปที่นั่น เรายังไม่เคยไปเลย”
พ.ต.อ.ตรงคุณ ผิดหวังนิดๆ แต่ยังมีความหวังหน่อยๆ ตอบว่า “ได้ การที่จะพาพวกคุณไปน่ะมันเป็นไปได้อยู่แล้ว แต่พวกคุณต้องสารภาพมาดีๆ ว่าจะไปทำอะไร และเคยไปทำอะไรกันมาก่อน”
อุชุกร ตอบเป็นการเป็นงาน “พวกเราไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน ที่นี่เราก็เคยมาครั้งแรก พวกเราเป็นนักเดินทางมาจากปี พ.ศ. 3210 พวกเรามาเพื่อมาช่วยโลกในอดีต คือปัจจุบันที่ท่านกับผมอยู่กันตอนนี้ เพื่อให้อนาคตของท่าน ซึ่งเป็นปัจจุบันของพวกเราดีขึ้น สถานที่แห่งแรกที่พวกเราต้องไป ก็คือที่มาลัยแลนด์ ผมก็เข้าใจนะครับว่า เรื่องที่พวกเราเล่าให้ท่านฟัง ท่านอาจไม่เชื่อ แต่ผมขอรับรองว่าพวกเราพูดความจริงกันทุกคน ผมก็ไม่อยากให้ท่านเสียเวลา และเสียอารมณ์กับเรื่องที่พวกเราเล่า”
พ.ต.อ.ตรงคุณ ฉุนขาดมอง 3 ผู้ต้องหาซึ่งยังเป็นเยาวชน อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “ผมไม่เชื่อพวกคุณอยู่แล้ว พวกคุณเดือดร้อน แน่” ยังไม่ทันพูดจบก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากด้านนอก พล.ต.ต.วิบาก เดินออกจากห้องไป พ.ต.อ.ตรงคุณ เดินตามไปติดๆ คงเหลือแต่ พ.ต.ต.วันสดุด ยังคงนั่งนิ่งหลังตรงหลับตาอย่างมีความสุข มือซ้ายอยู่บนสมุดบันทึก มือขวาก็ยังจับปากกาอยู่ อยู่ในห้องสอบสวน
รวินันท์ อาศัยช่วงจังหวะนี้โน้มตัวขึ้นไปข้างหน้า หน้าเกือบจะชิด พ.ต.ต.วันสดุด แล้วพูดขึ้นว่า “คุณครับ ตื่นครับ” พ.ต.ต.วันสดุด ลืมตาขึ้นอย่าง งงๆ รวินันท์ มองเข้าไปในตาของนายตำรวจที่นั่งอยู่ตรงหน้า มองเห็นเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น ในช่วงสอง สามวันที่ผ่านมากับนายตำรวจผู้นี้ ตั้งแต่เรื่องถูกเมียด่าเช้าเย็นและก่อนนอน ไปจนถึงการรับรู้เรื่องปล้นสนามบินที่ประเทศมาลัยแลนด์ ภาพวีดิโอวงจรปิด มีวัยรุ่นใส่หน้ากากสามคน ถือปืนทำการปล้นอย่างอุกอาจ ทางการมาลัยแลนด์แจ้งว่า สืบทราบว่าผู้ต้องสงสัยสามคนหลบหนีข้ามประเทศมาฝั่งสุวรรณประเทศ ขอความร่วมมือประสานงานมา คนแรกผมดำ คนที่สองผมแดง และคนสุดท้ายผมทอง และพวกกลุ่มนักเดินทางข้ามเวลาก็บังเอิญมีรูปร่างลักษณะตรงกับที่ทางมาลัยแลนด์แจ้งมาพอดี
