ตอนที่ 17 นัดส่งเงิน
 

ไอ้พี่เชิดหัวหน้าโจรกำลังดูทีวีรายการข่าวของ 4 หนุ่มอยู่ จึงโทรไปสั่งสมุนคู่ใจ นายดุ๊กดิ๊ก ให้ไปดักรอที่ซอยอ่อนละมัย 71 ทันที

บนรถแท็กซี่ มะห่ำโทรหาไอ้พี่เชิด “ผมออกจากโรงพักได้แล้ว ให้เอาเงินไปส่งที่ไหน”
 

ไอ้พี่เชิด “อ่อนละมัยซอย71 ที่เดิม”
 

มะห่ำ “ขอคุยกับเมียและพ่อตาแม่ยายก่อนได้ไหมจะได้รู้ว่าทุกคนปลอดภัย”
 

ไอ้พี่เชิดเงียบไปสักพัก แล้วพูดโทรศัพท์ต่อ “ไม่มีใครว่างเลย ทุกคนกำลังเล่นไพ่กันอยู่ ลูกๆก็ติดเล่นเกมส์อยู่ไม่ว่างมาคุยเหมือนกัน เอ้า ลองฟังเสียงดู” ไอ้พี่เชิดเอาโทรศัพท์มือถือเข้าไปใกล้ๆกลุ่มที่ครอบครัวนายมะห่ำนั่งอยู่
 

นายมะห่ำได้ยินเสียงเมียแว่วมาทางโทรศัพท์ฝั่งตรงข้ามเป็นแบคกราวน์ตะโกนว่าเดี๋ยวๆๆ และเสียงพ่อตาแม่ยายบวกกับเสียงบอลลูนสาวใช้พูดว่าเปิดๆๆๆๆ พร้อมๆกับได้ยินเสียงลูกสองคนพูดว่านี่ๆๆๆๆๆผสมผสานกับดนตรีเสียงเกมส์ 
 

มะห่ำคุยกับพี่เชิดต่อ "โอเค ยุ่งอยู่ก็ไม่เป็นไร งั้นแค่นี้ก่อน เดี๋ยวจะรีบไปตามนัด" พูดจบก็วางสายไป
 

4 หนุ่มลงจากรถแท็กซี่ มะห่ำต้องจ่ายด้วยแบงก์พันไม่ต้องทอนอีกแล้ว แท็กซี่ดีใจอารมณ์ดีไปตลอดทาง ถึงแม้จะเจอด่านตรวจหลายด่าน ก็ยังอารมณ์ดี ถ้าเป็นปกติจะต้องหงุดหงิดเพราะว่าทำให้เสียเวลาทำมาหากิน แต่วันนี้พิเศษ ตั้งแต่ขับแท็กซี่มายังไม่เคยมีผู้โดยสารให้ไปส่งใกล้นิดเดียวให้แบงก์พันแล้วบอกไม่ต้องทอนเลย มีแต่ให้ทอน 1 รูเป๊ะ 50 ก็มี บางคนบอกให้ออกบิลด้วย

หลังจาก 4 หนุ่ม ลงจากรถที่ทางแยกใกล้กลางซอยอ่อนละมัย71 นายมะห่ำก็ทำตามแผนที่ซักซ้อมกับ 3 หนุ่มนักเดินทางเดินเอาไว้  รวินันท์เดินมาก่อนคนเดียวพอมาถึงตรงตู้โทรศัพท์สาธารณะก็เห็นว่านายดุ๊กดิ๊กยังสวมเสื้อแดงใส่หมวกกันน็อคสีขาวคอยอยู่บนรถมอเตอร์ไซด์ตามที่นายมะห่ำบอกไว้  รวินันท์ทำทีว่าจะมาใช้โทรศัพท์ที่ตู้และได้ประสานสายตากับนายดุ๊กไปหนึ่งที นายดุ๊กเหมือนถูกมนต์สะกดนิ่งไปพักหนึ่ง พอรู้สึกตัวเห็นรวินันท์ยิ้มจ้องมองตนเองอยู่ก็คิดว่าเป็นพวกชอบเพศเดียวกัน จึงหลบสายตาหันไปไม่สนใจ  สักพักรวินันท์เดินกลับก็พยายามสบสายตากับนายดุ๊กอีก แต่นายดุ๊กเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
 

รวินันท์รู้ความคิดของดุ๊กดิ๊ก จึงพูดบ่นเสียงดังให้นายดุ๊กได้ยินว่า "เชอะ ทำเป็นเล่นตัว ไม่สนใจ" แล้วก็เดินตุ้งติ้งสะบัดหน้าเดินผ่านไป

อีกไม่นานนักนายดุ๊กก็เห็นมะห่ำกอดกระเป๋าเงินเดินมาจึงบอกนายมะห่ำว่า “รีบส่งเงินมาเลยจะรีบไป”
 

นายมะห่ำไม่ได้ทำตามแต่โทรหาไอ้พี่เชิดแล้วบอกว่า “ตอนนี้อยู่ที่อ่อนละมัย71 แล้วแต่ว่าขอให้ยื่นหมูยื่นแมว ไม่งั้นเดี๋ยวแกไม่ปล่อยตัวคนในครอบครัวแล้วจะทำยังไง”
 

ไอ้พี่เชิด “ทำงั้นไม่ได้ต้องเอาเงินมาก่อนแล้วค่อยปล่อยตัว ไม่มีการต่อรอง ไม่งั้นทุกคนต้องตาย”
 

มะห่ำ "ไม่ได้ต่อรองแต่ขอความเห็นใจ เพราะมีตัวอย่างเยอะแยะว่าพวกแก๊งเรียกค่าไถ่พอได้เงินแล้วแทนที่จะปล่อยตัวประกันกลับฆ่าตัวประกันปิดปาก  เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเอาเงินมัดจำไปบางส่วนก่อน ที่เหลือจะให้พร้อมๆกันกับตอนที่ได้ตัวทุกคนในครอบครัวอย่างปลอดภัย” พูดพลางหยิบเงินหนึ่งฟ่อนในกระเป๋าส่งให้นายดุ๊ก แล้วก็หยิบอีกฟ่อนหนึ่งที่เหลือในกระเป๋าให้นายดุ๊กเห็นแล้วก็ใส่คืนกระเป๋าอย่างเดิม เสร็จก็ส่งโทรศัพท์ให้นายดุ๊ก แล้วพูดกับดุ๊กดิ๊กว่า "เอ้า คุยกับลูกพี่แกหน่อย"
 

ไอ้พี่เชิดถามนายดุ๊กว่า “เขาให้เงินมาหรือยัง”
 

ดุ๊กดิ๊ก “ให้ก้อนเดียวครับหัวหน้าที่เหลือยังไม่ให้”
 

ไอ้พี่เชิด “ไม่เป็นไรเอาเงินที่ได้มากลับมาก่อน พรุ่งนี้เราเล่นแผนสอง พรุ่งนี้บ่ายสองโมง ให้มันมาเจอกันที่ประตูเมืองสองเครือ มาคนเดียว แต่แกระวังตัวด้วย อย่าให้ใครตามรอยมาได้  ไอ้มะห่ำมันอยากรนหาที่ตายเองช่วยไม่ได้”
 

ดุ๊กดิ๊ก “ผมเตรียมการไว้อย่างรอบคอบแล้วครับหัวหน้าไม่ต้องห่วง” พูดจบก็ส่งโทรศัพท์คืนนายมะห่ำแล้วบอกว่า "พรุ่งนี้บ่ายสองโมง ไปที่ประตูเมืองสองเครือ คนเดียว เข้าใจ๋"

นายมะห่ำพยักหน้า

นายดุ๊กสมุนมือขวาของไอ้พี่เชิดหลังจากได้เงินมาแล้วก็ขี่มอเตอร์ไซด์มาถึงแยกที่สองเลี้ยวซ้ายและถอดเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงออกทิ้ง เห็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอยู่ข้างในแปะสติกเกอร์อันใหญ่ขึ้นที่หมวกกันน็อก ดึงป้ายทะเบียนรถออกอันหนึ่งเห็นเป็นป้ายทะเบียนรถใหม่ อีก 2 แยกก็ทำแบบเดียวกัน พอขับถึงอู่ซ่อมรถแห่งหนึ่ง ก็เอามอเตอร์ไซด์ขึ้นรถตู้ แล้วขับรถตู้ไป ขับไปถึงโรงงานอีกแห่งหนึ่ง ก็ขับรถตู้ขึ้นรถบรรทุก ปิดตู้รถบรรทุก ขับรถบรรทุกไปสนามบิน พอถึงสนามบินก็ขับรถบรรทุกขึ้นเครื่องบินส่งของซึ่งเป็นเครื่องบินบรรทุกสินค้าของบริษัทสหการฟาร์มเกษตรรุ่งเรืองประเทืองปัญญาฤทธิกุลแล้วก็ขับเครื่องบินไปลงจังหวัดสองเครือ

กำลังตำรวจทั้งนอกเครื่องแบบในเครื่องแบบรวมทั้งนักข่าวทั้งหลายติดตามทั้ง 4 หนุ่มและนายดุ๊กสมุนโจรไปไม่เจอ หลุดรอดหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอยไม่น่าเชื่อ
 

นายดุ๊กนี่แกไม่ธรรมดาเลย มีใบอนุญาตขับขี่เครื่องบินด้วย แกพาเครื่องบินขึ้นจากสนามบินถุงเงินประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ถึงสนามบินส่วนบุคคลซึ่งเป็นของบริษัทสหการฟาร์มฯ แล้วก็นำเครื่องบินมาจอดหน้าโกดังเก็บสินค้า พอลงจากเครื่องบินก็พบว่าไอ้พี่เชิดหัวหน้าได้เดินมารับพร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆอยู่แล้ว

“แกแน่มากไอ้ดุ๊ก ข้าดูข่าวในทีวีอยู่ ทีแรกนึกว่าแกทำงานคนเดียว ที่แท้มีทีมงานด้วย แหมแกนี่สุดยอดรักษาความลับ รอบคอบดีมากแม้แต่ข้ายังไม่รู้เลย” ไอ้พี่เชิดหัวหน้าโจรพูดชื่นชมลูกน้อง
 

“แหมพี่มือชั้นนี้แล้ว แต่ที่จริงงานนี้ผมทำคนเดียวเลยนะครับพี่ ไม่อยากให้คนรู้มากเดี๋ยวเสียแผน” นายดุ๊กตอบยืดอกด้วยความภูมิใจ
 

“แล้วสี่คนที่ยืนข้างหลังแกนั่นไม่ใช่ลูกน้องแกหรอกเหรอ” ไอ้พี่เชิดถามพลางชี้ไปทางด้านหลังนายดุ๊ก
 

นายดุ๊กหันไปดูเห็นชายหนุ่มสี่คนหน้าตาคุ้นๆ มะห่ำยืนแอบอยู่หลังนายจารุกร  โดยที่ไม่ยอมให้นายดุ๊กได้ตั้งตัว จารุกรเอาปากขวดน้ำดื่มที่แฟนคลับให้มาจี้หลังนายดุ๊กไว้ พูดว่า “อย่าขยับ” พูดเสร็จหันไปบอกกับไอ้พี่เชิดกับลูกทีมว่า “ทุกคนวางอาวุธให้หมด ยอมให้จับแต่โดยดี”
 

ไอ้พี่เชิดหัวเราะเสียงดังแล้วตอบว่า “พวกแกนั่นแหละที่จะต้องยอมโดนจับ ไม่งั้นตายสถานเดียว ฮ่าๆๆ ใจกล้าจริงนะพวกแกที่พากันมาถึงที่นี่"   ไอ้พี่เชิดพูดเว้นจังหวะเพื่อหัวเราะต่อ แล้วพูดว่า  "มาแล้วก็ดี พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปที่ประตูเมืองจัดการกับพวกแกอีก”

บทนำ

อ่านตอนต่อไป