ตอนที่ 15 ช่วยคุณหมอ
 

จารุกรได้สติใช้พลังจิตปลดล็อคข้อมือของ ทุกๆคนที่ถูกล็อคอยู่ออก พร้อมๆกับนายอุตั้งสติได้ ตีลังกาอย่างรวดเร็วเข้าไปโดยที่นายมะห่ำไม่ทันได้ตั้งตัว แทรกกลางระหว่างคุณหมอและนายมะห่ำ นายอุทำท่าจะใช้ฝ่ามือฟันหัว มะห่ำยกสองมือขึ้นการ์ดด้วยสัญชาติญาน แต่ผิดคาดอุชุกรพอขาถึงพื้น มือก็ลงมาดึงเสื้อของนายมะห่ำเลิกจากเอวขึ้นไปถึงรักแร้ แล้วกระโดดตลบกลับไปด้านหลังของนายมะห่ำ เสื้อส่วนหน้าอกปิดหน้านายมะห่ำพร้อมๆกับล็อคแขนของนายมะห่ำทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง อุชุกรใช้หัวเข่ากระแทกข้อพับขาทั้งสองข้าง ทำให้นายมะห่ำต้องคุกเข่ากับพื้น แล้วจึงดันตัวของนายมะห่ำนอนลงคว่ำหน้าแนบกับพื้น นายอุนั่งทับอยู่บนตัวโดยที่สองมือล็อคแขนทั้งสองข้างของนายมะห่ำไว้ ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่ถึง 3 วินาที เป็นที่ตกตะลึง ทั้งคุณหมอ พรหล้า และ พ.ต.ต.วันสดุด ผู้อยู่ในเหตุการณ์ และแม้แต่ตัวนายมะห่ำเอง ก็ยังงงว่าตัวเองมาอยู่ในสภาพอย่างนี้ได้อย่างไร

ใจจริงของหมอนั้นรู้สึกเสียดายว่านายมะห่ำกำลังจะถูกตัวเองเผด็จศึกได้อยู่แล้วเชียว นายอุไม่น่ามาขวางไว้เลย หมอกำลังจะพิฆาตนายมะห่ำด้วยท่าไม้ตาย “ขยุ้มไข่มังกร” แต่นับว่ายังเป็นโชคดีของนายมะห่ำ ไม่อย่างนั้นจะต้องได้รับความเจ็บปวดทรมาน ทั้งร่างกายและจิตใจอย่างแสนสาหัส จากท่าไม้ตายของหมอที่เลื่องลือไปในวงการศิลปการต่อสู้  แต่หมอก็จำเป็นต้องบอกขอบใจ ตามมารยาทจึงหันไปมองนายอุนิดนึงแล้วพูดว่า “ขอบใจ”

ในความรู้สึกของอุชุกร คำขอบใจของคุณหมอโคอัญชัญ มีความหมายมากกว่านั้นมากมายมหาศาลหลายเท่าตัวนัก ถึงกับอุทานออกมาอย่างลืมตัวว่า “คุณหมอขนาดถึงกับบอกขอบใจเราเชียวหรือนี่ ออกแรงนิดเดียวเอง” ในสมองของอุชุกรจินตนาการไปว่าเห็นคุณหมอใส่ชุดเจ้าหญิงโบราณสมัยอีหยิก เดินอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว อยู่ในโถงวิหารมันแตงตุมัน เข้ามาหาเขาเจ้าชายอุชุกรผู้ซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ทอง ใส่ชุดเจ้าชายสมัยนั้นเหมือนกัน  มีข้าทาสบริวาร ยืนเรียงแถวหน้ากระดานอยู่ 2 ข้างทางที่เจ้าหญิงโคอัญชัญเดินผ่านเข้ามา เมื่อเจ้าหญิงเดินมาถึงเบื้องหน้า จึงย่อตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเจ้าชายอุชุกร เจ้าหญิงโคอัญชัญก้มหน้าลงกับพื้น ยกมือข้างซ้ายซึ่งประดับประดาด้วยกำไลทองขึ้น เจ้าชายอุชุกรได้ใช้มือข้างขวาจับมือของเจ้าหญิงไว้ เจ้าหญิงเงยหน้าขึ้นมา ทั้งสองมองตากัน เจ้าหญิงโคอัญชัญกล่าวขึ้นว่า “ข้าขอมอบร่างกายและวิญญานของข้าไว้ให้ท่านผู้มีพระคุณยิ่งใหญ่ต่อข้าเปรียบ ดั่งภูผามหาสมุทร ข้าจะขอรับใช้ท่านด้วยความจงรักภักดีตลอดไป ขอท่านจงโปรดเมตตารับข้าไว้เป็นทาสรับใช้จนตลอดชีวิตด้วยเทอญ”

อุชุกรกำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่นาน รวินันท์เห็นเพื่อนมีอาการอย่างนั้น ก็รู้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงตบบ่าเพื่อนแล้วพูดเตือนสติว่า “เฮ้ย คุณหมอแค่ขอบใจเฉยๆ ไม่ต้องคิดไปไกลขนานนั้น”

อุชุกรค่อยๆ ปล่อยตัวนายมะห่ำเพื่อให้ พ.ต.ต.วันสดุด ควบคุมตัวนายมะห่ำได้สะดวก พ.ต.ต.วันสดุดเห็นจังหวะดี จึงเข้าไปหมายจะจับตัวนายมะห่ำใส่กุญแจมือ แต่นายมะห่ำสะบัดตัว เอื้อมมือไปหยิบปืนที่ตกอยู่ตรงพื้น พ.ต.ต.วันสดุด แย่งปืนกับนายมะห่ำ มีเสียงปืนดังขึ้น พร้อมๆกับอุชุกรกระโดดเอาตัวบังคุณหมอไว้ ในใจของนายอุ ตอนนี้โคอัญชัญคือบุคคลสำคัญ ที่เขาจะต้องให้การอารักขาและปกป้องด้วยชีวิต
 

ทุกคนในห้องนิ่งไปชั่วขณะ พอได้สติจารุกร ก็เข้าไปช่วย พ.ต.ต.วันสดุด จับตัวนายมะห่ำใส่กุญแจมือ

อุชุกรเอามือกุมท้องไว้ บอกว่าปวดท้อง คุณหมอกับพรหล้ารู้สึกเป็นห่วงและสงสาร คิดว่าถูกยิง
 

คุณหมอท่าทีที่มีต่ออุชุกรเริ่มเปลี่ยนไปเข้าไปประคองตัวนายอุแล้วถามว่า “ยังปวดท้องอยู่ไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไหนขอดูแผลหน่อยซิ”
 

“ไม่ ไม่ ไม่เป็นไรครับ ปวดท้องเฉยๆเดี๋ยวก็หาย” อุชุกรเมื่อคุณหมอมาถูกเนี้อต้องตัวก็เกิดอาการหวั่นไหว
 

“อะไรเดี๋ยวก็หายได้ยังไง ขอดูแผลหน่อยจะได้ช่วยห้ามเลือด” คุณหมอจับแขนนายอุพยายามจะดึงมือที่กุมท้องอยู่ออก
 

“ไม่ ไม่ต้องหรอกครับ” นายอุเกิดอาการซู่ซ่าไปทั่วตัว หันหน้าไปมองรวินันท์เพื่อขอความช่วยเหลือ

ถึงตอนนี้ จารุกรมองเห็นนาฬิกาข้างฝามีนกคุ๊กคูออกมาบอกเวลาบ่ายสามโมงตรงเด่ ใต้นาฬิกา มีรอยกระสุนอยู่ จึงชี้นิ้วบอกรวินันท์ว่า “เฮ้ยระ ดูนี่ซิ”
 

รวินันท์เห็นแล้วก็เข้าใจจึงบอกทุกคนว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เจ้าอุมันแค่ปวดท้องอึ เดี๋ยวอีเสร็จก็หาย"
 

เกือบทุกคนในที่นั้นพูดแทบจะเป็นเสียงเดียวกันพร้อมทั้งส่ายหน้าว่า "ปวดท้องอึอีกแระ" 

นายมะห่ำสิ้นอิสรภาพถูกจับไว้ในห้องขัง

3 หนุ่มผู้ต้องสงสัยซึ่งยังคงอยู่ในห้องสอบสวน2 ได้รับความขอบคุณและไว้วางใจ จาก พล.ต.ต.วิบาก จึงให้พรหล้านำของที่แฟนคลับนำมา รวมทั้งข้าวปลาอาหารและน้ำดื่ม มอบให้ 3 หนุ่ม แต่เนื่องจากได้รับของเยี่ยมจากแฟนคลับโดยเฉพาะอาหารข้าวกล่อง มากเกินกว่าที่ 3 หนุ่มจะรับประทานกันเองหมด 3 หนุ่มนำของกินที่มีอยู่แบ่งให้ตำรวจและคนที่ถูกขังอยู่ในห้องขังรวมทั้งนาย มะห่ำด้วยโดยผ่านการตรวจตราจากเจ้าหน้าที่ตำรวจก่อนอย่างละเอียด

รวินันท์บอกกับเพื่อนทั้งสองและพรหล้าว่า "พี่มะห่ำที่ทำการปล้นครั้งนี้ด้วยความจำเป็น พวกเราคงต้องหาทางไปช่วยครอบครัวของนายมะห่ำกันแล้วล่ะ"
 

จารุกรทักท้วงบอกรวินันท์ว่า "เป้าหมายหลักของเราคือต้องช่วยนักวิทยาศาตร์คนสำคัญนะ เราน่าจะตามพวกปล้นสนามบินไปก่อน"
 

รวินันท์ตอบ "ทางโน้นเขาส่งเรามาถึงที่นี่ แทนที่จะไปมาลัยแลนด์ ก็น่าจะมีเหตุผลสำคัญนะ"
 

อุชุกรสนับสนุนความเห็นของรวินันท์  "จริงด้วย แล้วเห็นพี่มะห่ำและครอบครัวกำลังลำบากอยู่ตรงหน้านี่แล้วไม่ช่วยก็ทำใจไม่ค่อยได้ และที่สำคัญพวกเราก็ยังไม่สามารถถอดรหัสที่จะนำพาไปถึงตัวนักวิทยาศาตร์คนนั้นได้เลย ตามพวกปล้นไปได้แล้วถ้าถอดรหัสไม่ได้ก็อาจไม่เจอก็ได้"

พรหล้าอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา จึงถามอุชุกรว่า "มีรหัสที่ต้องถอดด้วยเหรอนี่"
 

อุชุกรยิ้มมองพรหล้าด้วยสายตาที่ทำให้รู้เลยว่าชื่นชอบในตัวเธอพยักหน้า ตอบว่า "มีครับ เป็นรหัส 6 ตัว ต้องใช้ผสมผสานร่วมกัน เมื่อถึงเวลาจะสามารถนำพาพวกเราไปพบกับนักวิทยาศาสตร์ผู้นั้นได้"
 

พรหล้าเห็นรอยยิ้มและสายตาของอุชุกร ก็เข้าใจไปอีกแบบ นึกในใจว่าอีตานี่คงจะเจ้าชู้น่าดู ตอบว่า "ถ้าให้เดารหัสคงจะเกี่ยวกับผู้หญิงอย่างแน่นอน"
 

ทั้งสามหนุ่มแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าพรหล้าจะตอบถูก อุชุกร ตาเบิกกว้าง "พี่เดาได้ถูกต้องแล้วครับว่า [ผู้หญิง] คือรหัสตัวที่ 3 ครับ"
 

พรหล้ายิ้ม "เดาตัวที่ 3 ถูกด้วยเหรอ ถ้างั้นรหัสตัวแรกนี่อะไร"
 

อุชุกรตอบ "ถูกต้องแล้วครับ รหัสตัวแรกคือ [อะไร]"
 

พรหล้าเริ่มไม่แน่ใจ แต่ยังนึกว่าอุชุกรแกล้งเธอจึงบอกอุชุกรว่า "เพี้ยนแล้วถ้างั้น"
 

ถึงตอนนี้อุชุกรกับจารุกรเกือบจะอุทานพร้อมกันเลยว่า "ห๊า พี่รู้ได้ไงเนี่ยว่ารหัสตัวที่สองคือ [เพี้ยน]"
 

พรหล้าคิดว่าอุชุกรล้อเล่นอีก  จึงบอกว่า "จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว"
 

อุชุกร "อันนี้ไม่ถูกแล้วครับ รหัสมีทั้งหมด 6 ตัว รหัสตัวแรกคือ [อะไร] รหัสตัวที่สองคือ [เพี้ยน] รหัสตัวที่สามคือ [ผู้หญิง] รหัสตัวที่สี่คือ [สั้น] รหัสตัวที่ห้าคือ [สุภาพ] และรหัสตัวสุดท้ายคือ [ภาษา]"
 

พรหล้ารู้สึกแปลกๆยังไม่ค่อยจะเชื่อว่าอุชุกรพูดจริง

รวินันท์ พูดกับอุชุกรและจารุกรว่า "สงสัยเราจะต้องไปช่วยพี่มะห่ำกันก่อน ไปตามพวกปล้นสนามบินทีหลัง" อุชุกรและจารุกรพยักหน้า

คุณหมอโคอัญชัญแยกไปรับประทานอาหารกับ พล.ต.ต.วิบาก

คุณหมอพูดถึง 3 หนุ่มผู้ต้องสงสัยว่า “ดูพวกเขาไม่คิดจะหนี นะคะ”
 

พล.ต.ต. วิบาก “ใช่ครับ ทีแรกผมยังนึกสงสัยอยู่ว่าพวกเขากับนายมะห่ำนี่เป็นพวกเดียวกัน ถ้าเขาจะหนีคงหนีไปตั้งแต่ตอนเราวุ่นวายอยู่กับนายมะห่ำ นี่เขายังช่วยเราจับคนร้ายอีก และที่สำคัญเรายังพิสูจน์ไม่ได้ว่าพวกเขาคือพวกปล้นสนามบิน ตอนนี้ความผิดของพวกเขาก็คืออนาจารเท่านั้นอย่างมากก็แค่ปรับ 500 รูเป๊ะ ยิ่งเป็นผู้เยาว์ด้วยแล้วความผิดยิ่งน้อยลงไปอีก เราจะควบคุมตัวเขาต่อไป ถ้าพวกเขายังไม่ยอมบอกชื่อที่อยู่จริง เราอาจตั้งข้อหาเป็นคนหลบหนีเข้าเมืองผิดกฏหมายได้ เพราะว่าหน้าตาท่าทางไม่เหมือนคนสุวรรณประเทศของเรา มีแต่ภาษาพูดเท่านั้นที่พูดเหมือนเรา แต่ก็อย่างว่าสมัยนี้ชาวต่างชาติพูดภาษาเราได้มีมาก”
 

โคอัญชัญ “ดิฉันจะรีบส่งผลการวิเคราะห์มาให้พรุ่งนี้นะคะ คิดว่าเย็นนี้ดิฉันคงจะทำเสร็จแต่เท่าที่ดูตอนนี้พวกเขาดูเหมือนจะเป็นบ้ากันน่ะค่ะ แต่ก็ไม่น่าจะมีอันตรายอะไร”