ตอนที่ 11 หนีตำรวจ
 

พอได้เงินคืนจากเด็กส่งพิซซ่าแล้ว นายมะห่ำก็รีบบึ่งรถมอเตอร์ไซด์กลับไปซอยอ่อนละมัย71 โดยทันที แต่ขณะที่กำลังจะถึงปากซอยอ่อนละมัยก็เห็นว่ามีรถมอเตอร์ไซด์สายตรวจขับมาแต่ไกล จึงกลับรถแต่ไปได้ไม่กี่ร้อยเมตร ก็เห็นรถตำรวจอีกคันขับแล่นมาอีก  มะห่ำก็เลยต้องเลี้ยวเข้าซอยไป ขับไปได้สักพัก ก็เห็นรถตู้ส่งของคันใหญ่เปิดประตูด้านหลังค้างไว้อยู่ นายมะห่ำเกิดความคิดแวบขึ้นมา จึงขับมอเตอร์ไซด์เลี้ยวเข้าซอยที่อยู่ใกล้ๆ จอดรถแอบทิ้งไว้ แล้วตัวเองขึ้นไปหลบอยู่ในรถตู้พร้อมกระเป๋าเงิน พนักงานขับรถส่งของหิ้วถุงก๊อบแก๊บมีของเต็มถุงมาใส่รถ 2 ถุงวางไว้บนชั้นใกล้ประตูด้านหลังรถแล้วก็ปิดประตูโดยที่ไม่ได้สังเกตว่ามีใครขี้นมาอยู่ในรถ แล้วขับรถออกไป ตำรวจสายตรวจขี่รถมอเตอร์ไซด์สวนกับรถส่งของ สักพักจึงเห็นรถของนายมะห่ำจอดอยู่จึงลงจากรถมาดูป้ายทะเบียนรถ แล้วก็วิทยุรายงานเข้าศูนย์ทันที

รถส่งของวิ่งไปสักพักก็จอด คนขับลงมาเปิดประตูท้ายรถ แล้วขึ้นมาเอาของตามรายการ ลงจากรถไป แต่คราวนี้ปิดประตูท้ายรถ นายมะห่ำซึ่งแอบอยู่ทำตัวลีบไม่กล้าหายใจพอเห็นประตูรถปิดจึงเดินออกมาลองผลักประตูดู ปรากฏว่า เปิดไม่ออกเพราะล็อกจากข้างนอก นายมะห่ำก็ยังทำใจเย็น คิดว่าดีเหมือนกัน ไปไกลอีกหน่อย จะได้อยู่ไกลๆ พวกตำรวจที่กำลังติดตามตนเองอยู่ เป็นอย่างนี้อยู่ 2 ครั้ง ตอนนี้นายมะห่ำเริ่มกังวลว่า ถ้ารถจอดแล้วไม่เปิดเลยล่ะ จะทำอย่างไร จึงตัดสินใจว่าถ้าครั้งนี้ประตูปิดอีก ครั้งหน้าคงจะต้องฝ่าออกไปตอนที่คนขับรถส่งของมาเปิดประตู เหมือนเทวดาจะรู้ใจ เที่ยวนี้คนขับ มาเอาของเสร็จก็เปิดประตูค้างไว้

มะห่ำรีบฉวยนาทีทองกระโดดออกจากรถ พร้อมกระเป๋า โชคดีอีกที่ไม่มีใครแถวนั้นสังเกตเห็น เดินลากกระเป๋าไปตามทางเท้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นรถเข็นขายโจ๊กจอดอยู่ริมถนน มีโต๊ะเก้าอี้ หลายตัววางเรียงอยู่บนทางเท้า มีลูกค้า นั่งอยู่แค่ 2 คน นายมะห่ำเกิดความรู้สึกหิวอยากกินโจ๊กขึ้นมาทันที จึงบอกแม่ค้าขายโจ๊กว่า “แม่ค้าคนสวย ขอสั่งโจ๊กหมูกินที่นี่ชามนึง ใส่ต้นหอมและขิงเยอะๆ ปาท่องโก๋ด้วยนะ” พูดเสร็จก็นั่งกับพื้นกอดกระเป๋าเงินไว้ หลังพิงรถเข็นใกล้ๆที่แม่ค้ายืน เพราะไม่อยากให้ตำรวจที่อาจผ่านไปผ่านมาเห็น แล้วยิ้มกับแม่ค้า

แม่ค้ายิ้มตอบพูดว่า “ได้เลยจ้ะ แต่พี่คะ นั่งบนเก้าอี้ก็ได้ค่ะ ไม่คิดตังค์ค่านั่ง”
 

นายมะห่ำไม่อยากบอกว่าหลบตำรวจอยู่จึงตอบไปว่า “ไม่เป็นไรจ้ะ พี่เป็นคนติดดินอย่างนี้แหละ”
 

สักพักแม่ค้าก็เอาโจ๊กตามสั่งมาให้ มะห่ำก็รับประทานอย่างเอร็ดอร่อย ยังไม่หมดชามดีก็ได้ยินเสียงการสนทนาระหว่างแม่ค้ากับลูกค้าที่นั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์มาสั่งโจ๊กว่า

“เอา อะไรดีคะ จ่า”
 

“โจ๊กหมูใส่ใข่ ห้าถุง เดี๊ยวมาเอา”
 

“ได้ค่ะ”
 

มะห่ำได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์จากไป จึงคิดว่าอยู่นานไม่ได้แล้ว จึงล้วงกระเป๋าจะหาแบงค์ห้าสิบในกระเป๋า แต่ว่าแบงค์ห้าสิบหรือแบงค์ร้อยก็ไม่มี วันนี้รีบออกจากบ้านลืมเอาเงินติดตัวมาด้วย จึงจำเป็นต้องล้วงแบงค์พันจากกระเป๋าเงินที่ได้จากการปล้นออกมาหนึ่งใบแล้วก็พูดกับแม่ค้าว่า “นี่แบงค์พันไม่ต้องทอนนะ มีธุระต้องรีบไป ว่างๆจะมากินใหม่นะ” พูดจบก็ลากกระเป๋าเดินจากไปไม่รอให้แม่ค้าตอบ
 

แม่ค้าตื่นเต้นดีใจมองดูเงินในมือแล้วก็มองตามนายมะห่ำ ตะโกนว่า “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคราวหน้ามากินฟรีเลยจ้ะพี่”
 

นายมะห่ำเดินไปพลางมองหามอเตอร์ไซด์รับจ้างไปด้วย แต่ก็ไม่มีสักคัน เห็นมีแต่รถปิคอัพตำรวจกำลังแล่นมา มะห่ำเห็นจวนตัวจึงหลบเข้าบ้านซึ่งประตูปิดไม่สนิท เจอสุนัขพันธุ์พูเดิ้ลตัวเล็กๆน่ารักซึ่งได้รับการตัดแต่งขนเป็นทรงเหลี่ยมสีขาวดูแปลกตากระดิกหางให้จะเล่นด้วย มะห่ำลูบหัวบอก “อย่าร้องนะเจ้าหนู”
 

เจ้าสี่ขามันก็ดีใจ ยืนสองขาหลังขาหน้าเกาะหัวเข่านายมะห่ำ แลัวหันหัวไปเลียมือของนายมะห่ำกระดิกหางไปด้วย มะห่ำพูดกับสุนัขด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “เฮ้ย ตอนนี้ติดธุระไม่มีเวลาจะเล่นด้วยหรอก ขอตัวก่อนนะ” ว่าแล้วก็เตรียมตัวจะวิ่งกะว่าจะวิ่งไปทางสนามหญ้าด้านข้างตัวบ้าน

เจ้าสุนัขตัวน้อยไม่ยอมอยากจะให้เล่นด้วยอีก เห่า 1 ครั้ง มะห่ำหันมาทำมือจุ๊ปาก มันก็เข้าใจไม่ร้องต่อ แต่ยืนสองขาเอาหัวชนมือ ไซ้หัวไปมาใต้มือของมะห่ำ มะห่ำก็เข้าใจคุกเข่าข้างขวาเอามือซ้ายลูบหัวมันอย่างเอ็นดู แล้วก็ลุกขึ้นเดินต่อไป สุนัขจอมตื้อยังวิ่งตามมาเห่าสองที มะห่ำหันมามอง มันก็หยุดเดิน 4 ขา ยกขาหน้าขึ้น ยืนด้วย 2 ขาหลังโชว์ มะห่ำทนความน่ารักของมันไม่ได้ จึงเดินเข้าไปลูบหัวมันอีก มันดีใจโชว์ความสามารถ คราวนี้เดินด้วย 2 ขาหลังเข้าไปหานายมะห่ำ มะห่ำหัวเราะเบาๆพูดขึ้นว่า “แหม มันแสนรู้ดีจริง” ว่าแล้วก็ลูบหัวเจ้าสุนัขแสนรู้ 2 ที พอทำท่าจะเดินต่อ เจ้าพูเดิ้ลก็ร้องขึ้นมาอีก

ถึงตอนนี้มะห่ำได้ยินเสียงผู้หญิงวัยกลางคนตะโกนพูดจากหน้าประตูรั้วซึ่งสันนิฐานว่าน่าจะเป็นเจ้าของบ้านและเจ้าของสุนัขน่ารักแสนรู้ตัวนี้ว่า “มาแล้วลูก มาแล้วไม่ต้องร้อง”
 

นายมะห่ำไม่รอพบเจ้าของบ้านรีบวิ่งลากกระเป๋าไปทางรั้วข้างบ้านที่อยู่ติดกันทันที เจ้าสุนัขขนสีขาวตัวนี้เห็นมะห่ำแบกกระเป๋ากำลังจะปีนรั้วข้างบ้าน ด้วยความเป็นห่วงและกังวลแทนตัวนายมะห่ำมันจึงเห่าติดๆกันหลายๆครั้งเพื่อจะเตือนว่าอย่าเข้าไปบ้านนั้น แต่สายไปเสียแล้ว นายมะห่ำได้ปีนข้ามรั้วมาแล้ว มะห่ำก้มหัวต่ำลงเพราะกลัวจะมีคนเห็น เจ้าพูเดิ้ลก็ยังเห่าไม่หยุด คงได้ยินแต่เสียง ผู้หญิงคนเดิมพูดเสียงดังพอที่จะกลบเสียงเห่าได้ว่า “พอแล้วอย่าไปยุ่งกับบ้านนั้น ไม่ต้องร้องแล้วไปเข้าบ้านกันดีกว่า มาเร้ว”
 

พอเจ้าพูเดิ้ลหยุดเห่ามะห่ำค่อยโล่งใจ แต่ก็โล่งใจได้แป๊ปเดียวพอเงยหน้ามาก็เห็นสุนัขพันธุ์โดเบอร์แมน 4 – 5 ตัว กำลังวิ่งเลี้ยวออกจากหน้าตัวบ้านมาทางนายมะห่ำแต่ไกล ที่จริงเจ้าพูเดิ้ลมันก็พยายามจะบอกนายมะห่ำแล้วว่าอย่าเข้าบ้านนี้ เพราะแม้แต่เจ้าพูเดิ้ลเองเจ้าของบ้านเปิดประตูรั้วทิ้งไว้ยังไม่กล้าออกจากบ้านเลยเพราะกลัวเจ้าพวกหมาหมู่พวกนี้
 

นายมะห่ำวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ถ้าไม่ห่วงพ่อตาแม่ยายและลูกเมียสุดรักสุดบูชารวมถึงคนใช้ด้วยแล้ว เขาคงจะทิ้งกระเป๋าเงินไปแล้วแต่นี่จำเป็นต้องลากกระเป๋าวิ่งไปด้วย ขณะวิ่งก็มีความรู้สึกว่าถ้าจะต้องโดนสุนัขพวกนี้ฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆแล้วโดนตำรวจยิงยังดีกว่า พอถึงรั้วหลังบ้านมะห่ำโยนกระเป๋าข้ามรั้วแล้วจึงปีนรั้ว กระโดดออกจากรั้วหลังบ้านรอดพ้นจากปากสุนัขได้อย่างหวุดหวิด เอากระเป๋าเงินสะพายหลังวิ่งผ่านแฟลต และโรงอาหาร ขณะวิ่งไปพลางก็รู้สึกคุ้นๆสถานที่ แต่ด้วยความกังวลว่าจะหนีตำรวจไม่ทัน จึงยังนึกไม่ออกว่าเป็นที่ไหนวิ่งพลางพูดกับตัวเองว่า “เอ ทำไมแถวนี้คุ้นจังฟะ” พอวิ่งผ่านโรงอาหารมาข้างหน้าเป็นตึก 4 ชั้น พลันได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลังว่า “หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจยอมให้จับแต่โดยดี โทษหนักจะได้เป็นเบา”

บทนำ

อ่านตอนต่อไป